کد مطلب:295046 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:233
چکیده سخن
آنچه از مجموع آیات فوق نتیجه گرفته می شود این است كه، نامگذاری در فرهنگ قرآنی یك سنت الهی است. حداوند این سنت را به خود منسوب كرده و سنن خداوند هیچ گاه تبدیل و یا تغییر نمی پذیرد.
خداوند بشر را آفرید و او را «آدم» نام گذاشت و زنش را «حواء» خواند. پس اولین نامگذار و مخترع نامگذاری، حضرت حق بوده است و خداوند از ابتدا، امر نامگذاری اولیائش را مهمتر از آن می دانسته است كه به بشر واگذار نماید، خداوند برای اولیای خویش نام برمی گزیند و حتی سالها پیش از تولد، اسم آنها را بر سر زبانها جاری می سازد.
حال كه قرآن، برای نامگذاری این چنین اهمیت قائل شده است،
چرا ما در امر نامگذاری سهل انگاری و یا سبكسری كنیم؟
چرا با هوسرانیهای نسنجیده، اسمی سبك و زننده برای فرزندانمان برگزینیم؟
چرا با نهادن نام سبك بر فرزندانمان، خویشتن را در برابر آنان شرمنده سازیم؟
چرا وظیفه ی خود را دقیق انجام ندهیم و فرزندانمان را به دست خود در جامعه تحقیر كنیم؟ چرا؟ و چرا؟